பாவை - இருபத்து நான்கு

அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய் அடி போற்றி
சென்றங்குத் தென்னிலங்கை செற்றாய் திறல் போற்றி
பொன்றச் சகடம் உதைத்தாய் புகழ் போற்றி
கன்று குணில் ஆவெறிந்தாய் கழல் போற்றி
குன்று குடையாய் எடுத்தாய் குணம் போற்றி
வென்று பகை கெடுக்கும் நின் கையில் வேல் போற்றி
என்றென்றும் உன் சேவகமே ஏத்திப் பறை கொள்வான்
இன்று யாம் வந்தோம் இரங்கேலோர் எம்பாவாய்

வாமனா! அன்று குள்ளனாக இருந்தும் இந்த உலகத்தை ஈரடியால் அளந்தாய்! ஈரடியிலேயே மூவுலகமும் அடங்கி விட மூன்றாவது அடிக்கு இடம் கேட்டு மாபலியிடம் நின்றாய்! அப்படி மாபலி தனது தலையில் தாங்கிக் கொண்டு பெருமை கொண்ட உனது திருவடி போற்றி!

(மூன்றாவது அடி தனது தலையில் தாங்கப்பெற்ற மாபலி பாதாள லோகம் சென்றான். அங்கிருந்து ஆட்சி புரிகின்றான். அவன் ஆண்டொரு நாள் வெளி வந்து நாடு செழித்திருக்கின்றதா என்று காண வரும் நாளாக கேரளத்தில் ஓணம் கொண்டாடப் படுகின்றது.)

தேவா! தென்னிலங்கைக்கே சென்று வென்று அதன் புகழைக் குறைத்த உனது திறமை போற்றி! பொற்சக்கரமாக வந்த சகடாசுரனை எட்டி உதைத்து உடைத்துப் புடைத்த உனது புகழ் போற்றி!

நீ நந்தகோபன் வீட்டில் வளர்கையில் கன்று வடிவில் வந்தான் ஒரு அசுரன். அவனை ஒரு கம்பை எத்துவது போல எத்தி மரமாக நின்ற மற்றொரு அசுரன் மீது மோதச் செய்த திருவடிகள் போற்றி!

(கன்று - பசுவின் கன்று. குணில் என்றால் மரக்கொம்பு. ஆ என்றால் ஆச்சாமரம். தன்னை எதிர்க்க வந்த கன்றை ஒரு குச்சியை எத்துவது போல மரத்தில் எறிந்து கொன்றான் கண்ணன்.

ஆண்டாளுக்குக் கண்டிப்பாகச் சிலப்பதிகாரப் பழக்கம் இருந்திருக்க வேண்டும். ஏனென்றால் இதே வரிகளை இளங்கோவும் பயன்படுத்தியிருக்கின்றார்.
"கன்று குணிலாக் கனியுதிர்த்த மாயவன்" என்று ஆய்ச்சியர் குறவையில் வருகின்றது.

குழந்தைகள் மரத்தில் இருந்து கனிகளை உதிர்க்க கொப்பை எறிந்து வீழ்த்துவார்கள். அப்படிக் கண்ணனும் கனியுதிர்த்தானாம். மரமாக நின்ற அசுரனின் மீது கன்றாக வந்த அசுரனை எத்திக் கனியுதிர்த்தானாம். என்ன அழகான சொல்நயம்!)

பெருமழை பொழிந்தான் இந்திரன். பாவம்! மாயத் தந்திரன் உன்னை அறியாதவன். அப்பொழுது கோவர்த்தனகிரியைத் தூக்கி கோகுலத்தைக் காத்த உனது திருக்குணம் போற்றி!

எந்தப் பகையும் வென்றெடுக்கும் உனது கைவேல் போற்றி! எப்பொழுதும் உனது சேவகமே போற்றிக் கொண்டு இன்று உன்னை நாடி நாங்களெல்லாம் வந்துள்ளோம்! இரங்குவாய் எம்பாவாய்!

அன்புடன்,
கோ.இராகவன்